English version (Polish below):
You probably recognize that weird feeling in your stomach that stops you from doing something exciting, right? I had it at the beginning of my adventure with hitchhiking. When it comes to hitchhiking I somehow could not convince myself to attempt it. One of the reasons was that no matter how well you prepare for it, you always are on mercy of other people. This factor used to discourage me from trying. Then I came to Iceland and stayed to live in the middle of nowhere with no car, several kilometers away from the closest bus stop (with rare departures from it). And, each time facing the trouble of walking all the distance, hitchhiking became a valid option of travelling around. For me, back then, it started to be basically a means of getting to where i wanted to go and, the most importantly, the way of meeting people otherwise I would not be able to get to know. I would like to share with you a story that happened to me and inprinted in my brain the conviction that hitchhiking is the best way to meet colorful characters while in travel.
It was supposed to be a rainy weekend, but as in Iceland weather forecast lives different life from weather itself, i kindly ignored its predictions. My idea was to hitchhike on the first day 350 km to Jökulsárlón (Glacier bay) on the south of Vatnajökull (the biggest glacier in Europe) and come back next day, same route. In Jökulsárlón was held an annual event of firework show that I simply could not miss. I got an offer of joining a group of glacier guides on the trip to the bay itself and staying a night in a town close to Skaftafell National Park. I was happy to seize the invitation of my host.
As decided, on Saturday morning at 9 am, having eaten proper breakfast I embarked on a journey. I estimated that the most difficult thing for me would be catching the first car around my village, as it is quite a desolate spot where rarely anybody passes on weekends. What I did not anticipate is the amount of drivers I would meet that day!!!
- Driver 1 – Picked me up 4 km from my village. Icelandic guy, a true-born farmer. Owns his airplane that he built himself, said he would take me for an overflight. Considering though I heard from people how he built his construction and I had seen it as well the other day, I had to refuse :(. Great guy though! He pities us, volunteers, to be so cut off from the world. That man does not imagine life without car in remoteness. What am I saying… he can’t imagine life without a car at all! He has a great cat that likes hikers passing his farm. While making free space for me, my driver moved a weird component carelessly to the back seat… and enlightened me it was something for his plane.
- Driver 2 – Huge jeep stops next to me and inside: Polish couple. Very lovely people travelling around Iceland. He, software engineer that just joined a startup. She, successful journalist. Wants to be a war correspondent. They decided to to their honeymoon in Iceland to take a picture in the place astronauts used to test space suits in moonlike conditions. They were going back to Keflavik airport so dropped me off just to the town called Selfoss. They said that their personal favorite place of the trip was Kerlingarfjoll area. Guess why…
- Driver 3 – This time someone local – an Icelandic lady named Hafdis. An architect, working in the university in Reykjavik, was such a nice and warm person that I smile when i think about her. Hafdis was going for the Saturday market in town of Hella to sell her paintings, which were eye-pleasing nature pieces closed in handmade frames. She moved everything from be back of the car to its trunk to make space for me and my backpack. When i said i am searching for an internship, she proposed to send around my CV if i want to.
- Driver 4 – A couple from the USA. I had to break it to them that Keflavik is NOT a capital of Iceland. She – nurse from Kentucky, he – a manager of some meat factory. They came to Iceland for a 4 days to invade hot springs but that mighty idea vanished the moment they reached Blue Lagoon spa and came there three days in a row. In result both had hair dried up completely from minerals. That day they wanted to see different hot spring. The couple had managed to avoid seeing every typical tourist attraction i mentioned (Geysir, Gullfoss, Thingvellir and so on), which is quite an achievement. When I showed them pictures of Geysir area, the woman asked me to switch their GPS coordinates to it and convinced husband to head back. He wasn’t happy.
Driver 5 – An Icelandic woman, Berglind, with two Italians in the car, stops to give me a ride to Vik. She looked like a 25-year-old and I refuse to believe otherwise even knowing the truth ;). It was a ride full of fun. On a way, two sheep went on ‘the highway’ and blocked it. Two drivers in front of us went out of their Toyotas, waving with hands at the animals. Then I said honestly ‘When i look at the lambs I become hungry…’ and then added ‘I hope there are no vegetarians in this car’.
The Italians roared with laughter and I noticed my comment left Berglind speechless. One guy, Luca, managed to utter ‘She is vegan’. I started apologizing for my blunt faux pas but the girl has a sense of humor and I was not kicked out of the car ;)! She asked if i would like to join them to see Skogafoss (waterfall on a way to Vik). By the waterfall, we had a lovely conversation and in the end she surprisingly compared me to Luna Lovegood. With blooming career, Berglind is also a mum and I am impressed by the way she manages everything on her own! Heading back to the parking lot, we ‘met’ a cow (i swear i thought about Milka) and we all started to stroke its head. After a while, one of Italians gave me a conspicuous look and whispered to my ear ‘Don’t worry, we also get hungry when we see sheep!’.
My sweet co-travellers dropped me off on the route out of Vik.
Driver 6 – Russian-Belgian couple that rescued me from my difficult situation belongs also to one of most fascinating people i met on my way in Iceland. They did not behave like most tourists i met. As the crowds in Vik shooed them away, their idea was to go a bit ‘off the road’ to see ‘the real black sand beach’. At this moment I wasn’t in a hurry anymore. I told myself i’d take anything that day would bring.
After identifying one f-road, the Belgian (Christoph) veered off the concrete surface towards black sands and, steering between bright grass piles, tried to reach a wild beach. Even though it didn’t work out, the attempt brought joy. Afterwards they rushed to, so called, ‘Bieber canyon’ (an alternative if you cant pronounce Fjaðrárgljúfur). Christoph proved to be a vast fount of knowledge about photography and Alyona’s travelling stories kept me totally intrigued. I truly value that encounter and time we spent together that day. I met them again just recently in Romania!
They dropped me off in a place where i was supposed to meet my host for that evening, Neil from UK. He complained on how long it took me to hitchhike to Kirkjubaejarklaustur town where he lived calling it ‘bad luck’ but I could not agree with him. I had got to know so many interesting people and led enriching conversations. It definitely isn’t bad luck.
Me, Neil and he friends went for a beer in, probably, only pub in the town. Again a bunch of colorful and genuine stories! An English woman, that wanted to be an architect but changed her pencil-skirt to the life of mountain guide, elder Irish guy that used to be a businessman before he became a glacier guide, and another English, my host, who traveled several countries, instructing and climbing. Just I, doing organic forestry, was out of place, but interested in the curious anecdotes they shared and their jargon. For me it was like diving in completely different, fascinating world. When the time came, they grabbed a van and we directed to the glacier bay for fireworks. More people joined in the car, and the driver was a Slovak guy with which i have another common friend with.
Having reached Jokulsarlon shortly after sunset, in darkness we waited for the fireworks to kick off. This kind of an event happens here just once a year and attracts people from all over the world anticipating splendid showtime. Then it started…
Trust me, it is difficult to take pictures once the only thing you would really want to is keeping your eyes fixed on the sky not to miss any detail. The pictures above took huge effort to take and collect but they don’t do justice to the beauty we all witnessed.
That night i stayed at my friends place and next day i came back. It sounds simple, but considering the south of Iceland was attacked by fierce winds and storms, I was more than happy to get a ride from a crazy glacier guides girls that did a route of 5 h to Reykjavik in 3,5 h. Even though in the end the execution of my plan happened to far from perfect and easy, I could not be more grateful for the way it worked out. I wanted to show you the real story that pictures hitchhiking as a social tool, because WHERE in one day would i be able to meet such people, from so different environments and outlooks on life?
I hope you liked my story :)!
Have a nice evening.
Polish version:
Pewnie znasz to dziwne uczucie, które powstrzymuje Cię przed zrobieniem czegoś ekscytującego? Przygoda nęci, ale ścisk w żołądku nie pozwala się przełamać? Właśnie to czułam na początku mojej przygody z łapaniem stopa. Jednym z powodów był brak oczywistego sprzężenia między moim przygotowaniem do podróży, a tym, czy ktoś się nade mną zlituje i przygarnie do samochodu. A jeżeli poznam jakiegoś świra? Zniechęcała mnie perspektywa stania na deszczu i w niepewności. Wtedy przyjechałam na Islandię i zamieszkałam na końcu świata bez samochodu, gdzie od najbliższego przystanku dzielił mnie kilkukilometrowy spacer przez pagórki (a z niego odjazdy raz dziennie). Kiedy musiałam wybierać między przechodzeniem całego dystansu i traceniu czasu na busy, jazda stopem stała się konkretną alternatywą. W tamtym momencie była okazją na dotarcie tam, gdzie autokary nie kursują. Dawała możliwość poznania ludzi, których w innych okolicznościach nie miałabym sposobności poznać. Chciałabym podzielić się z Wami historią, którą przeżyłam tego lata. Od tego momentu dla mnie łapanie stopa stało się najlepszą metodą spotykania kolorowych i ciekawych ludzi podczas podróży.
Przepowiadano deszczowy weekend, natomiast na Islandii prognoza pogody i pogoda są od siebie całkowicie niezależne, najlepszym rozwiązaniem było prognozę zignorować. To też uczyniłam. Chciałam przejechać stopem 350 km do Jökulsárlón (zatoka lodowców na południu największego lodowca Europy – Vatnajökull) i wrócić następnego dnia tą samą trasą. W Jökulsárlón odbywał się doroczny pokaz fajerwerków, którego za nic nie chciałam odpuścić. Zaproponowano mi dołączenie do grupy przewodników po lodowcu na wycieczkę nad zatokę oraz nocleg po wydarzeniu w miasteczku blisko Parku Narodowego Skaftafell. Z radością przyjęłam zaproszenie.
Postanowiłam wyruszyć w sobotę koło 9.00, po zjedzeniu porządnego śniadania. Zakładałam, że najtrudniej będzie mi złapać pierwszy samochód w pobliżu wioski. To odludne miejsce, którędy rzadko ktokolwiek w weekend jeździ. To, czego natomiast nie przewidziałam to ilość kierowców, z którą tamtego dnia miałam mieć przyjemność jechać!
Kierowca 1 – Zebrał mnie z trasy w odległości ok. 4 km od punktu startowego. Islandczyk, farmer z krwi i kości. Zbudował swój własny samolot, zaproponował przelot nad okolicą. Słyszałam niestety już o jego słynnej konstrukcji, sposobie w jaki jest skonstruowana. W przeszłości byłam na jego farmie i widziałam arcydzieło, dlatego musiałam odmówić :(.
Gość współczuje wolontariuszom, którzy są tak strasznie odcięci od cywilizacji. Sam nie wyobraża sobie życia bez samochodu na takim odludziu. Co ja mówię… WCALE sobie nie wyobraża życia bez samochodu. Ma wspaniałego kocurka, który lubi wędrowców, przełażących przez farmę. Mój kierowca podczas robienia miejsca dla mnie koło siebie, rzucił na tylne siedzenie jakiś przedmiot, który okazał się być elementem do jego maszyny latającej…
-
Stary hangar na farmie mojego kierowcy.
Kierowca 2 – Zatrzymuje się obok mnie duży jeep, a w nim: polska para. Uroczy ludzie, podróżujący przez Islandię. On – współtwórca startupu, inżynier. Ona – zdolna dziennikarka. Chce zostać korespondentem wojennym. Zdecydowali się na miesiąc miodowy na Islandii, by cyknąć sobie fotkę w miejscu testu kombinezonów kosmicznych astronautów. Wracali na lotnisko, tak więc podrzucili mnie tylko do miasta Selfoss.
Ich ulubione miejsce z wycieczki to obszar Kerlingarfjoll. Nie dziwię się…
Kierowca 3 – Tym razem zatrzymała się miejscowa – Islandka imieniem Hafdis. Architekt, pracuje na uniwersytecie w Reykjaviku, była tak ciepłym i miłym człowiekiem, że aż się uśmiecham na samą myśl. Hafdis zmierzała na sobotnie targi w mieście Hella w celu sprzedania swoich malowideł. Oprawiła je we własnoręcznie zrobione, piękne ramy. Przełożyła wszystko z tylnego siedzenia do bagażnika, by zrobić miejsce dla mnie i plecaka. Gdy wspomniałam, że szukam praktyk, natychmiast zaproponowała rozesłanie mojego CV po znajomych.
Kierowca 4 – Para z USA. Musiałam ich rozczarować, że Keflavik NIE jest stolicą Islandii. Ona – pielęgniarka z Kentucky, on – manager w fabryce parówek. Przyjechali do kraju na 4 dni, by podbijać gorące źródła. Skończyło się na trzech dniach pod rząd w spa o nazwie Niebieska Laguna. W rezultacie minerały wysuszyły ich włosy na wiór. Małżeństwo zdołało uniknąć właściwie wszystkich (poza tą) popularnych atrakcji, o których wspomniałam (Gejzer, Gullfos, Thingvellir itp.) Trzeba to uznać za osiągnięcie. Gdy pokazałam im fotki z okolic Gejzeru, Pani uprzejmie poprosiła mnie o wklepanie namiarów do GPSa i przekonała męża, by zawrócić. Nie był zbyt szczęśliwy.
Kierowca 5 – Islandka, Berglind, z dwoma Włochami w samochodzie, zatrzymuje się, by podwieźć mnie aż do miejscowości Vik. Wygląda na 25 lat. Nadal nie wierzę w jej prawdziwy wiek, nawet już go znając ;). To była jazda pełna frajdy. Na środek “autostrady” wyszły dwie owce i zablokowały przejazd. Dwóch kierowców przed nami wyszło ze swoich Toyot i machało łapkami na zwierzęta. Wtedy szczerze palnęłam ‘Kiedy patrzę na owce, robię się głodna…’ i dodałam ‘Mam nadzieję, że nie ma w samochodzie wegetarian’.
Włosi wybuchnęli śmiechem, a ja dostrzegłam mój komentarz wmurował Berglind. Jeden z facetów, Luca, wydukał ‘Ona jest weganką’. Zaczęłam przepraszać za moje faux pas, ale dziewczyna miała spore poczucie humoru i nie wyrzuciła mnie z samochodu ;)! Zapytała mnie nawet, czy dołączę do nich na oglądanie Skogafoss (wodospad w drodze do Vik). Koło wodospadu miło nam się rozmawiało i jakoś w trakcie konwersacji Berglind porównała mnie do Luny Lovegood. Mój kierowca jest kobietą świetnie radzącą sobie w świecie biznesu, wziętym grafikiem i szczęśliwą osobą, samotnie wychowującą córkę. Jestem pod wrażeniem, jak sama sobie świetnie radzi z przeciwnościami losu. Zmierzając z powrotem na parking, spotkaliśmy krowę (tak, pomyślałam o Milce) i wszyscy podeszliśmy popieścić jej sierść. W trakcie głaskania krówki, jeden z Włochów podszedł do mnie, rzucił mi porozumiewawcze spojrzenie i zaszeptał ‘Nie przejmuj się, nam też się zaczyna chcieć jeść na widok owiec!’.
Moi zabawni kompani podróży wyrzucili mnie na trasie przy wyjeździe z Vik.
W Vik utknęłam na dłużej, niż planowałam. Pomimo dobrej pogody, coraz bardziej się stresowałam, że nie zdołam dotrzeć na czas do celu podróży. Na 45 min spotkałam na wyjeździe z miasta tylko 3 samochody. Dwa z nich były zapełnione. Trzeci kierowca zatrzymał się, by mi powiedzieć, że jedzie tylko do farmy oddalonej 2 km od miejsca mojego “postoju”. Było późno. Popołudnie zastało mnie stojącą na brzegu jezdni, nieco już podłamaną.
Wtedy w oddali dostrzegłam szybko jadącego jeepa. Nie wierzyłam jakoś, że się zatrzyma… ale stanął niedaleko mnie!
Kierowca 6 – Rosyjsko-belgijska para, która wyratowała mnie z opresji, to również jedni z ciekawszych ludzi jakich poznałam podczas podróży po tym kraju. Nie zachowywali się jak większość turystów, których spotkałam na swojej drodze. Tłumy w Vik wypłoszyły ich. Na odmianę postanowili spróbować zjechać odrobinę z trasy i poszukać prawdziwej “plaży o czarnym piasku”. W tamtym momencie emocje opadły i już nigdzie się nie spieszyłam. Powiedziałam sobie, że zaakceptuję wszystko, co przyniesie mi los.
Belg, Christoph, zidentyfikował na mapie odpowiednią “drogę” i zjechał z jezdni w kierunku czarnych wydm. Manewrując między kupkami żółtej trawy, starał się przebić na dzikę plażę. Pomimo porażki, wszyscy świetnie się bawiliśmy podczas tego “offroadu”. Następnym przystankiem był tzw “kanion Biebera” (wiem, nieciekawa nazwa, ale jeżeli nie da się wymówić ‘Fjaðrárgljúfur’ to cóż poradzić). Christoph udowodnił, że jest skarbnicą wiedzy z dziedziny fotografii, a Alyona urzekła mnie wspaniałymi opowieściami ze swoich podróży. Bardzo się cieszę z tego spotkania i czasu spędzonego razem. Trzymamy kontakt i ostatnio spotkałam ich na wycieczce w Rumunii :)!
Podrzucili mnie w miejsce, gdzie miałam spotkać mojego gospodarza na tamten wieczór, Neila z Wielkiej Brytanii. Narzekał, że długo zajęło mi dotarcie stopem do Kirkjubaejarklaustur, nazywając to pechem, ale ja nie mogłam się z nim zgodzić. Poznałam tylu ciekawym i przychylnych mi ludzi, prowadziłam interesujące rozmowy, zawarłam nowe znajomości. Tego nie można nazwać pechem.
Ja, Neil oraz jego znajomi poszliśmy na piwo w (prawdopodobnie) jedynym pubie w mieście. A tam kolejna dawka kolorowych historii z życia wziętych. Angielka, która chciała być architektem, ale zamieniła biuro na życie przewodnika górskiego; starszy gość, Irlandczyk, który był w przeszłości biznesmenem, ale jego kumple popełnili samobójstwo – on sam został przewodnikiem po lodowcu; kolejny Anglik, mój gospodarz, który podróżuje dużą część życia jako instruktor wspinaczki. Tylko ja, siedząca w leśnictwie, byłam jakby nie w temacie, mimo to z fascynacją słuchałam anegdotek i żargonu. Było to jak zanurzenie się w całkowicie odmiennym świecie. Gdy nadszedł czas, przewodnicy wzięli vana i skierowali się do Jokulsarlon na pokaz sztucznych ogni. W samochodzie dołączyło więcej osób, a kierowcą był znany mi wcześniej Słowak
Dotarliśmy nad zatokę tuż po zachodzie Słońca. W ciemnościach czekaliśmy na fajerwerki. Takie wydarzenie dzieje się w tym miejscu tylko raz w roku i przyciąga ludzi z całego świata, którzy oczekują wspaniałego show. Z wybiciem pełnej godziny zaczęło się…
Wierzcie mi, ciężko robić zdjęcia, podczas gdy jedyne, czego chcą oczy, to wpatrywać się w sztuczne ognie, by nie uronić żadnego szczegółu. Powyższe zdjęcia są rezultatem wysiłku włożonego w oderwanie uwagi od nieba na rzecz aparatu. Niestety nie oddają magii wydarzenia.
Tamten wieczór zostałam w domu kolegi, a kolejnego dnia wróciłam do mojej wioski. Brzmi prosto, ale biorąc pod uwagę szalejące na południu kraju burze, moja radość była nieziemska, gdy szalona przewodniczka podrzuciła mnie aż do Reykjaviku (robiąc 5.5-godzinną trasę w godziny 3) Choć końcowo okazało się, że nie wszystko poszło według planu, jestem wdzięczna losowi za to, że miałam tak dobry weekend.
Moim celem było pokazanie Wam prawdziwej historii, która odzwierciedla jazdę na stopa jako najlepsze “medium społecznościowe”. GDZIE indziej jednego dnia można spotkać tylu życzliwych Ci ludzi z różnych środowisk, porozmawiać o ich poglądach na życie?
Mam nadzieję, że spodobał się post :).
Miłego wieczoru.
piceberg.wordpress.com 