English version (Polish below):
Visiting Romania in October was a totally random decision for me. A chance appeared. My brain switched off. And before I thought another time about how silly i am, I already had my tickets booked. Here I am! Conquering forests, caves and vampires!
Well.. the only vampire I conquered was this, but still:
Believe it or not, but I almost forgot about my flight to Bucharest (București). A few days before departure I realized I basically know nothing about what to do in Romania. In the past i heard about beautiful national park Retezat and its hiking routes. Unfortunately, the same day I gathered all information and called a warden in the park, there was a heavy snowfall in the place I wanted to go to. To make matters worse, I got kindly informed that without car, especially in October, I rather can’t get there on my own.
My dream was shattered: me, the park, my trekking boots, sleeping bag and my friends: chocolate, rum … All gone!
Instead of off-loading onto world-known Pálinka (alcoholic beverage) to double my despair and vision, I decided to take a grip. First two days in Romania I would use totally differently.
Travel to Bucharest from Berlin was full of not really nice surprises, so the moment i reached my friend’s’ place to finally rest, I was exhausted. His roommate, Vlad, is such a nice person and rekindled smile on my face by providing an idea of what to do instead of staying in the capital. Vlad discouraged me from visiting famous Bran castle (or Dracula castle), summing it up as a tourist catch. Instead, he highly recommended seeing Brasov (Brașov) and Sinaia. Both places sounded spectacular. Being an architect, Vlad temptatively described aesthetic values of both of them. Other roommates joined in advising on good food spots, great wine places and other gems in the urbanistic structure of Brasov. I trusted their judgement.
However, if one would like to see both Brasov and Sinaia the same day, some sacrifices had to be made. Waking up at 4.30 am to catch subway at 5.15 am in order to reach a station at 5.50 am. Purchasing a ticket and to grab the train at 6.13 am to reach Brasov in 3.5h. Then several hours of discovering the town and relax. Afterwards, catching the return connection with a stop in Sinaia and getting the last tour for the castle. Shortly after, the last train from Sinaia to Bucharest in order to take the last subway back to my friends flat. Undoubtedly quite a challenging plan.
But what else was there to do? FIGHT!
I managed to wake up, accidentally also waking up almost everyone in the house with me. When I reached Gara De Nord train station, I rushed to get my ticket. The lady that was selling tickets could not really speak English nor Spanish. I used hands and pens to try to communicate, but she just gave me an incomprehensive stare. Apparently my non-verbal skills suck. Then my savior came:
He rescued me from total defeat at the beginning of adventure. Speaking both English and Romanian, he helped me to get a proper ticket and delivered to the platform. To somehow thank for all that help, I gave him my emergency pack of polish candies. Happy, seizing a sandwich, I sat down. waiting for a departure.
It was a calm drive. The only problem was to guess what would the next station be. No speaker saying the stop names, no screen with relevant information. Just steady wheel clatter of the machine that was heavily rolling down the railroad. Hypnotized by the sound, I lost myself in the autumn colours of the forests passing in front of my eyes. Faint sunlight struggled though dark blue clouds, adding up to the dynamics of landscape. I reached Brasov shortly before it started raining.
When you get to Brasov train station, you still need to catch a bus to the city center. It may be difficult to buy a ticket if you don’t speak Romanian and the small shop in front of the station is closed. There is a ticket machine though you could use to get a pass (no English version). In my case, the ticket machine was unresponsive to any money incentive I had. No begging, slapping or offending helped. After that mortal combat, my enthusiasm died a bit, but a vendor finally spit one ticket out. I went to the city center feeling glory.
However Brasov greeted me with fog and rain, I could immediately feel the charm of the city.
It is embedded in the valley between dominating, smooth mountains and hills. Humid weather shooed most people away from streets. Clouds, hanging low above the town, added a dreamy tint to the stroll through narrow urban net paths. Burnt brick and pale stone everywhere. Seen from the top, the structure of the city looked like a cluster of jewels inserted in green and smooth blanket of lush woods. Cobbled streets, merchant houses of various colors and kind of a spirit that made me feel like back home. Later on I got to know the old name was Brasov is Corona (the Crown City), which surprisingly well coincides with my immediate association of it with treasure. Even the fussy ‘Brasov’ sign in Hollywood style is still bearable.
Somehow this location gave me an impression of being wrapped and secured by nature while being in a clearly urban environment. Walking around is the easiest way to build your own discovery map of the area, as the city center does not belong to the biggest ones. The main square (Piatra Statului), neat and well-preserved, surrounded by ornately trimmed fabric of buildings. The Black Church – dominant in the corner, The Old Town Hall, ancient walls of the town and defensive structures. All making the old town complete. Only the Citadelle, part of the fortification system, is closed for public.
So much walking in the city makes you feel like grabbing something delicious to boost energy. I refered to my notebook and read that among food recommendations I was suggested to try dish called Ciorba de burtă.
Ciorba de burtă is basically a tripe soup. Well.. Romanian traditional cuisine is definitely not for vegetarians, but if you like meat, this dish is perfect for a chilly day Several people told me it needs to be served very hot and it is easy to screw it. It is essential to try it prepared by a skilled cook. For this reason I was tempted to try out place called Sergiana, which seemed to be on mouth of several people as a good restaurant. And I had still fresh in my memory famous papanasi so I wanted to top my meal in a royal style to crown my stay in Brasov:
Somehow though, despite centers’ small size, I could not find the restaurant. I stopped two young men, which I asked about directions, and we happened to have a longer conversation. Mihai and Robert are students of a music school and lovely people which optimistically burst with suggestions and recommendations of things worth seeing in Brasov. Mihail said he would take the same train back to Bucharest that afternoon as I would (but I would leave in Sinaia). Robert on the other hand, said he would be willing to show me around if i could wait a bit with food. And that is how I discovered totally enchanting fortifications of medieval Brasov in detail.
We climbed up the White Tower and the Black Tower (due to the fire that started there), admiring the panorama of Brasov. Strolling above the city walls, one can’t resist the impression the buildings are immersed in some amberlike substance, frozen in time and brushed away solely to reveal a part of a secret. Greenness is ravenously creeping up the old walls, coating them with thick but soft mantle. In the distance, ‘stairway’ to heaven… or rather a railway to heaven, which is basically a cable-car reaching top or Tâmpa Mountain. That day top of the mountain seemed to disappear in the sky.
After lazy stroll, we finally went to Sergiana, hence ciorba de burta and papanasi pictures 🙂
Robert was so kind to accompany me back to the station. I met Mihai in my train. Among others, we had a very honest and interesting conversation regarding perception of Romanians worldwide and how young people struggle to make visitors realize Romanians and gypsies are not the same. We touched subject of discrimination and how to fight stereotypes – especially that for us both and our nations that issue is troublesome Mihai was very helpful to draw conclusions and share his insights in the context of poverty of nation, development of romanian suburbs and other social factors.
That conversation is kind of special for me because I remember vividly words of an educated Romanian guide ‘We are not afraid of the end of the world, ladies and gentleman, as we are 50 years behind the rest of the world’. They make me feel nostalgic.
Me and Mihail somehow also covered a bit the same subject i moved previously with Robert (Hungarian living close to Brasov) – the relationship between Hungarians and Romanians. Our conversation complemented introduction to the subject my friend, Lehel, provided me with. It seems that in Transylvania history is still fresh. The region once belonged to Hungary, therefore substantial hungarian minority living there has many rights, like possession of dual citizenship. There are ongoing clashes and resentment between two nations coexisting together. Several Romanians mentioned that Hungarians still living in Romania behave superior to Romanians, like not even trying to speak their language but living in their closed communities. It is interesting that even during anti-stereotype project I attended some young and open-minded Romanians cultivated kind of seemingly unjustified reluctance regarding Hungarians. The tension is almost tangible. I have to thank Mihai for fascinating conversation we let. It opened my eyes to current social issues in Romania.
I had to say goodbye to my new friend and leave the train in Sinaia to continue my trip. Sinaia made me walk a bit more than i expected. In order to find Peles castle I had to walk around some small villas and residences before I stumbled upon the right path.
Fresh scent of pine and oak made me slow down my pace to this level I almost missed the last English tour that day. I could not hide Peles castle was high on my list of expectations.
Why Peles is such a special castle? Aside from being daringly beautiful mountain style residence, it was the first entirely electrified castle. It has its own power plant, supplying it with energy. Elevator, central-heating systems and highly hygienic flushing toilets (the guide was convincing us that Romanians invented the first flushing closes, not the British). N. Ceausescu (the Romanian Communist party politician) would have liked to have a protocol residence at Peles but he was known for ‘crazy’ renovations. Due to that fact, museum authorities tried to discourage him from staying there. They told him wood in the castle is attacked by a dangerous fungus. The truth was that indeed there was a fungus that affected the girders of the building but was not that dangerous as depicted. The news made Ceausescus change their mind from staying in Peles. They founded some restoration works though.
I left Peles ‘as pleased as punch’ and headed to the station. Waiting for a train I decided to buy something to drink in a coffee machine. In Romania you use currency called ‘leo’=lion. So it is quite fancy when you think you ‘pay with lions’. I fumbled out my last ‘10 lions’ and put in the slot but instead of receiving a coffee – machine swallowed money and went silent. I delivered it a series of kicks, as it had worked for another machine. Some bussing rambling and… i got just half mug of very sweet tea… no change. Seriously, those lousy heaps can spoil any divine moment.
A bit sulked, I entered the train and there… how can I be sad?! Two nice young passengers said ‘sit here, let’s talk’! Jokes about Romanian ticket machines and train system all way long. One of the teenagers, Georgian, was laughing a bit of my notebook, but then he nodded with approval when encountered ‘papanasi’ (that yummy dish)’ and added his own foodie recommendations. Again that day I was asked if I feel safe in Romania, especially while travelling on my own.
This questions wasn’t asked just by Romanian people, but also by my friends before and after my trip. Now I can answer. In Bucharest, when I left city center, I didn’t feel very secure. I am aware though that this might be a characteristic feature of extensive cities. Brasov and Sinaia were the towns where I felt safe and also people seemed more kind to me. But again – smaller town do not have the hustle and bustle of a capital city life – so people can be more relaxed. I simply believe that basic common sense needs to be used while travelling and bad people can be met everywhere, regardless of the nationality.
I came back to Bucharest. Without problems I caught subway to my friends flat.
It really seemed roommates of my friend were surprised I managed to see both places one day.
So as you see it is possible to enjoy at the fullest one day in Romania, surrounded by old trains, antiques shops are lurking and tempting with dimmed treasury caverns. If you only have a chance to go out of Bucharest for one day (while being on your way), you can see these two amazing towns, feel essence of wine, scent of delicious food, helpful and smiling people. In one day you can have all this, and see some Romanian treasure pride.
I would like to finish today’s post with m small discovery: cover of the book for children about ‘real Dracula’, which I have seen in a bookshop in Brasov…
And you? Have you veer been to Brasov or Sinaia? What do you think about them? 🙂
Have a nice weekend!
Polish version:
Październikowy wyjazd do Rumunii był przypadkowy. Pojawiła się okazja. Zanim zdążyłam pomyśleć drugi raz, bilety były już kupione. I oto ja! Jadę na podbój lasów, jaskiń i wampirów!
Właściwie jedyny wampir, jakiego udało mi się podbić to ten, ale mimo wszystko:
Może ciężko uwierzyć, ale prawie zapomniałam o moim locie do Bukaresztu. Kilka dni przed odlotem uświadomiłam sobie, że nawet nie wiem co w Rumuni robić. Kiedyś dawno ktoś wspomniał mi o pięknym parku narodowym Retezat, słynącym z pysznych ścieżek trekkingowych. Niestety tego samego dnia, gdy zebrałam informacje i zadzwoniłam do zarządcy schroniska, w Retezacie spadł ciężki śnieg. Dodatkowo uprzedzono mnie, że bez samochodu w październiku raczej do parku sama nie dotrę.
Bańka prysła: ja, park butki do trekkingu, kijki, śpiwór i moi przyjaciele – czekolada, rum. Pozamiatane.
Zamiast wyładowywać się na sławnej Pálince w celu podwojenia rozpaczy i widzenia, postanowiłam wziąć się w garść. Pierwsze dwa dni rumuńskiej przygody musiałam spożytkować inaczej.
Podróż do Bukaresztu z Berlina była pełna niezbyt przyjemnych niespodzianek. Gdy wreszcie dotarłam do kwatery kumpla, gdzie mogłam odpocząć, pomiauczałam na czym świat stoi jak na prawdziwego narzekacza przystało. Natomiast współlokator kolegi, Vlad, to tak urocza i przemiła osoba, że “japa mi się śmieje” na samą myśl – dałam się ponieść miłej konwersacji. Zarzucił pomysłem spędzenia czasu poza stolicą. Vlad zniechęcił mnie do zwiedzania zamku Brana (zamku Drakuli). Podsumował go jako przynętę dla naiwnych turystów. Na jego miejsce polecił Braszów i Sinaię (zamek Peles). Oba miejsca z opisu brzmiały bajecznie. Dodatkowo Vlad, jako architekt, tak ubarwił opis estetycznymi przymiotnikami, że wprost nie mogłam oprzeć się rekomendacji. Inni lokatorzy dołączyli do porad gdzie dobrze i tanio w Braszowie zjeść, gdzie wypić wino i jak szukać innych skarbów w urbanistycznej tkance miasta.
Aby zobaczyć i Braszów i Sinaię tego samego dnia, trzeba się napocić. Pobudka o godzinie 4.30, metro 5.15, by o 5.50 być na stacji kolejowej. Tam kupić bilet i wskoczyć do pociągu ‘niebylejakiego’ czyli tego o 6.13 by dotrzeć do Braszowa w 3,5 godziny. Tam kilka godzin odkrywania miasta oraz odpoczynek. Po Braszowie trzeba wziąć połączenie do Sinai koło 15.00, by załapać się czasowo na wycieczkę w zamku Peles. Zaraz po niej – ostatni pociąg do Bukaresztu, który pozwala na dotarcie do metra w sam raz na ostatni kurs dnia. Wyzwanie. Ale cóż zrobić? Walczyć!
Do tej pory nie wierzę, ale udało mi się rano wstać. Przy okazji niechcący obudziłam wszystkich współmieszkańców. Po dotarciu do stacji głównej Gara De Nord, pospieszyłam po bilet. Pani w okienku nie znała ani angielskiego ani hiszpańskiego, tak więc machając łapkami usiłowałam jakoś wyjaśnić czego oczekuję. W odpowiedzi spojrzała na mnie zagubiona. Moje umiejętności zawiodły, ale na horyzoncie pojawił się wybawiciel:
Rumuński książę uratował mnie od porażki już na początku podróży. Przetłumaczył szybko pani w okienku jaki bilet ma mi sprzedać, a potem odstawił na peron i upewnił się, że wsiadłam do dobrego pociągu. W podziękowaniu wcisnęłam mu paczkę polskich krówek, a sama, dzierżąc bagietkę niczym oręż, pognałam w stronę wolnych miejsc.
Jazda przebiegała spokojnie. Jedynym problemem była gimnastyka przy oknie w celu odkrycia nazw kolejnych stacji. W pociągu nikt nie mówił, kiedy i gdzie się zatrzymujemy. Nie było paska ekranowego z informacją. Słychać było jedynie miarowy stukot kół maszyny. Taki dźwięk zna chyba każdy, kto jechał kiedyś starym pociągiem. Hipnotyzuje i pozwala zanurzyć się w myślach. Tak mi mijał czas – na obserwacji ubranych w kolorowe kubraczki lasów. Coraz to nowe, nieco rozmyte obrazy – najróżniejsze kreacje Pani Jesieni. Nieśmiałe promienie słońca, przebijające się czasem przez granat ciężkich chmur, potęgowały odczucie dynamiki i plastyki krajobrazu. Do Braszowa dotarłam na krótko przed ulewą.
Żeby dotrzeć do centrum Braszowa, należy na stacji kolejowej złapać autobus. Bez znajomości rumuńskiego kupienie biletu może być utrudnione. Czasem kiosk koło stacji jest zamknięty, a automat biletowy niestety nie ma angielskiej wersji językowej. W moim przypadku biletomat się zbuntował i początkowo odrzucił wszystkie pieniężne zachęty jakie mu wciskałam do maszynowego pyska. Ani błaganie, ani obrażanie nie pomogło. Walka na śmierć i życie zakończyła się źle tylko dla mojego entuzjazmu, ale pod koniec puszka się poddała i wypluła jeden bilet. Zwycięsko ruszyłam do centrum.
Mimo chłodnego i mokrego przywitania, Braszów nie ukrył przede mną swojego uroku. Za zasłony mgły i deszczu oczy gości mogą dostrzec urocze miasteczko. Zlokalizowane jest w dolinie pomiędzy górującymi, łagodnymi wzniesieniami. Chmury sennie zawisły nisko nad budynkami a wilgoć wypłoszyła większość turystów z ulic starego miasta. Palona cegła i jasny kamień wszędzie. Z lotu ptaka, struktura Braszowa przypomina zlepek dziwacznych klejnotów, osadzony w zielonkawym warstwie bujnych lasów. Brukowane uliczki, domy kupieckie w różnych kolorach oraz nastrój panujący w mieście sprawiły, że poczułam się niemal jak w domu. Nieco później wyjaśniono mi, że stara nazwa Braszowa to Korona. Zaskakująco dobrze łączy się to z moim pierwszym skojarzeniem miasta ze skarbem. Nawet tandetny napis w stylu Hollywood, krzyczący BRASOV, jakoś nie razi.
Lokalizacja miasteczka ma duży wpływ na samopoczucie, przynajmniej w moim przypadku. Miałam wrażenie otulenia przez naturę przy jednoczesnym przebywaniu w środowisku przekształconym przed człowieka. Chodzenie po centrum starymi uliczkami to najprostszy sposób na zbudowanie swojej mapy odkryć. W końcu centrum Braszowa do największych nie należy. Rynek (Piatra Statului), zadbany i dobrze zachowany, otaczają zgrabnie przyozdobione budynki starych domów handlowych, zagospodarowanych na nowe cele. Czarny Kościół – dominuje w rogu placu, jest i Stary Ratusz, stoją starożytne mury miasta i struktury obronne. Wszystko, co składa się na kompletny obraz miejscowości, udostępniono dla zwiedzających. Tylko Cytadela, część systemu fortyfikacji, obecnie jest zamknięta.
Ja tu pitu pitu, a tyle chodzenia po mieście budzi głód. Aż zjadłoby się coś smacznego, by podnieść sobie cukier! Zaglądnęłam do notatnika, by poszperać w rekomendacjach. Jednym z polecanych dań była Ciorba de burtă.
Ciorba de burtă to zupa na bazie flaczków. No cóż… tradycyjna kuchnia rumuńska jest niestety koszmarem wegetarianina. Natomiast jeżeli lubicie mięso, to ta zupa jest świetnym posiłkiem dla zmęczonego organizmu na jesienne chłody. Kilka osób uprzedzało mnie, że należy ją podawac na gorąco, a samą niestety prosto podczas przygotowywania “zepsuć”. Z tego też powodu dobrze udać się w miejsce, gdzie zdolny kucharz zna się na rzeczy i ciorbę poda jak należy. Takim miejscem miała być Sergiana. Dodatkowo apetyt przyniósł mi na myśl nadal świeży w mojej pamięci papanasi, tak więc chciałam zwieńczyć lunch w Braszowie w stylu królewskim.
Małe centrum pokazało pazur i mimo długiego kluczenia nie mogłam znaleźć Sergiany. Zamiast błądzić, o drogę postanowiłam zapytać dwóch przechodniów. Młodzi chłopcy, jak się okazało zaraz po lunchu, rozochocili się w sugestiach na temat aktywności w mieście. Mihai i Robert są studentami szkoły muzycznej. Okazało się, że Mihaia miałam ponownie spotkać w moim pociągu powrotnym z Braszowa. Robert zasugerował,że pokaże mi okolicę, jeżeli jeszcze mam siłę czekać na jedzenie. W ten sposób trafiłam za stare mury miasta, oglądając malownicze fortyfikacje średniowiecznej osady z bliska.
Wspięliśmy się na Białą Wieżę i na Czarną Wieżę (nazwa od pożaru, który strawił sporą jej część), w celu podziwiania panoramy miasta. Pląsając się nad starymi murami, ciężko nie ulec pewnej iluzji: budynki są jakby zanurzone w żywicy, zatrzymane w czasie i odkurzane tylko w celu odkrycia rąbka tajemnicy. Zielona masa pełznie po ścianach kamienic, opiekuńczo pokrywając je soczystym i miękkim płaszczem. W oddali “stairway to heaven”, a raczej kolejka linowa, której koniec ginie gdzieś w chmurach. Czubka Tâmpa Mountai niestety nie widać.
Po spacerze w końcu trafiliśmy do mojej upragnionej restauracji, stąd wcześniejsze zdjęcia smakołyków. Robert był na tyle miły, że towarzyszył mi aż na stację, gdzie rzeczywiście w pociągu spotkałam Mihaia. Okazało się, że poruszaliśmy ciężkie, acz interesujące tematy i szczerze dzieliliśmy się swoimi spostrzeżeniami co do świata. Nie uniknęliśmy tematu walki z dyskryminacją. Rozmowa zeszła na postrzeganie Rumunów w innych krajach oraz na walkę młodych ludzi ze stereotypami – w końcu jako Polka też się z nimi mierzę. Z zaciekawieniem słuchałam jak duży nacisk kładzie się na zachowanie rozróżnienia między Rumunami i Cyganami. Widać, że Rumuni odżegnują się w jakiś sposób od kultury romskiej. To bardzo delikatna sprawa. Wszystko w kontekście zubożenia kraju, powolnego rozwoju przedmieść i przestępczości.
Ten temat jest mi szczególnie bliski, ponieważ do tej pory pamiętam słowa rumuńskiego przewodnika:
“Panie i Panowie, my w Rumunii nie boimy się końca świata, bo jesteśmy 50 lat ZA światem” Przykro mówić takie słowa o własnym kraju.
Ja i Mihai poruszyliśmy również temat, o który zagadałam poprzednio Roberta (jest Węgrem) – relację między Węgrami i Rumunami. Miałam nadzieję na uzupełnienie szczątkowych informacji na ten temat, zebranych już od mojego kumpla. W Transylwanii historia jest nadal świeża (tak jak w Polsce) i odbija swoje piętno na relacjach międzyludzkich.
Ponieważ ten region należał w przeszłości do Węgier, znacząca część populacji to Węgrzy. Jako mniejszość narodowa posiadają pewne prawa, min. mogą oni posiadać dwa obywatelstwa. Widać niechęć między dwoma narodowościami, ale współ egzystują często bez większych problemów. Usłyszałam od Rumunów, że Węgrowie uważają się za lepszych od nich i, żyjąc w enklawach, nawet nie starają się uczyć rumuńskiego. Co mnie zaskoczyło, że nawet na projekcie, mającym walczyć ze stereotypami, spotkałam młodych ludzi z nieukrywaną, kultywowaną niechęcią wobec Węgrów. Napięcie między nimi jest wręcz namacalne. Muszę podziękować Mihaiowi za fascynującą konwersację. Otworzył mi oczy na obecne problemy społeczne w Rumunii.
Pożegnałam nowego kolegę i wysiadłam z pociągu w Sinai, aby kontynuować wycieczkę. Sinaia zmusiła mnie do długiego spaceru. Po obejściu kilku willi i rezydencji, trafiłam na ścieżkę do zamku Peles… teraz pod górę.
Świeży zapach wilgotnych drzew i szum liści rozleniwił mnie, tak więc zwolniłam krok. Brak samodyscypliny o mało nie przypłaciłam przegapieniem ostatniej tego dnia wycieczki po muzeum. Nie ukrywam, Vlad postawił poprzeczkę wysoko i oczekiwałam artystycznej uczty dla oczu.
Co wyróżnia Peles na tle tylu innych zamków europejskich? Poza byciem przebojowo pięknym przykładem rezydencji w górskim stylu, jest również pierwszym zamkiem wyposażonym w całkowicie sprawne, napędzane prądem nowinki techniczne. Całkowicie “zelektryzowany” – ma swoją własną elektrownię, która od wielu lat zaopatruje go w energię. Budynek zaopatrzono w luksusy takie jak winda, centralne ogrzewanie, czy higieniczne toalety ze spłuczką (przewodnik się upierał, by przekonać nas, że to właśnie Rumuni wynaleźli pierwszą spłukującą toaletę, a nie Brytyjczycy). N. Ceausescu (polityk rumuńskiej partii komunistycznej, którego Polakom przedstawiać chyba nie trzeba) chciał Peles zrobić swoją rezydencją. Znany ze swoich szalonych przeróbek i renowacji, mógł zagrozić druzgocącymi dla monumentu zmianami. Władze muzeum próbowały więc zniechęcić go z pozostania w zamku. Ostrzegły, że drewno konstrukcji zaatakował niebezpieczny dla zdrowia ludzkiego grzyb. Nie kłamali mówiąc, że dźwigary opanował grzyb, ale przezornie przesadzili co do wagi sytuacji i poziomu zagrożenia. Wiadomość wypłoszyła z Peles Państwa Ceausescu, ale przysłali fundusze na renowację zabytku.
Synaję opuściłam nasycona bogactwem artystycznym Rumunii. Oczarował mnie kunszt wykonania konstrukcji. Trzeba było jednak przestać bujać w obłokach i zejść na ziemię (a raczej do doliny, gdzie znajduje się stacja). Sprawa zwykłego szaraczka – czekanie na pociąg i pragnienie czegoś do picia. Szperam po kieszeniach, a tam jeden, ostatni banknot. W Rumunii płaci się w ‘lei’, przy czym ‘leo’ znaczy tyle, co ‘lew’. Brzmi dumnie. Wysupłałam moje ostatnie “10 lwów” i wrzuciłam do dystrybutora… ale ten zamiast dać mi kawę, zeżarł ostatni grosz! Znów, walka z kupa złomu na stacji. Po kilku kopniakach wypluła mi… pół kubeczka słodkiej herbaty, której nie zamawiałam. Reszty nie zwróciła. Uważajcie na te cholerne maszyny w Rumunii!
Nadąsana, wkroczyłam do pociągu,a tam… jak mogę być smutna? Znowu ktoś miły mnie zaprasza, bym się dosiadła. Dwóch pasażerów zachęca “Usiądź tutaj, porozmawiajmy!’ i nie minęła chwila, a już razem żartowaliśmy z kolei rumuńskiej i parszywych automatów. Jeden z gości, imieniem Geogrian, śmiał się z mojego notatnika, ale kiwnął z uznaniem, gdy przeczytał hasło ‘papanasi’. Sam dodał kilka smaczków,opatrzył serduszkami i strzałkami. Po raz kolejny w Rumunii zadano mi pytanie, czy czuję się bezpieczna, podróżując samotnie.
Pytanie zadawali mi nie tylko Rumunii, ale też moi znajomi przed i po powrocie z wycieczki. Powiem wprost – były takie miejsca niedaleko centrum Bukaresztu, gdzie czułam się niepewnie, na celowniku. Natomiast taka jest specyfika rozległych miast i nie byłam zaskoczona. Z drugiej strony Braszów i Sinaia to miasteczka, gdzie turysta nie może narzekać na brak komfortu, no i nastawienie ludzi było bardziej przyjazne. Wierzę, że należy po prostu zachować podstawowe zasady bezpieczeństwa.
Tak więc w miłym towarzystwie dojechałam do Bukaresztu. Bez problemu złapałam ostatnie metro i wróciłam do mieszkania kumpla. Miny jego współlokatorów, że udało mi się zrealizować plan przy pomocy ich kolei jednego dnia ? Bezcenne.
Tak więc jak widzicie jest możliwe przekształcić 24 godziny w Rumunii w napakowaną bombę smaków i wrażeń. Jeśli tylko znajdziecie siłę na wyrwanie się z Bukaresztu na jeden dzień, będąc gdzieś w trasie, możecie zobaczyć te dwa wspaniałe miasteczka, spędzić dzień w starych pociągach, antykwariatach i miejskich jamkach. W jeden dzień możecie dotknąć esencji wina, smaków lokalnej kuchni i spotkać pomocnych, wspaniałych ludzi, którzy prezentują turystom swoje lokalne dumy.
Na koniec okładka książki dla dzieci o “prawdziwym Drakuli”, którą zobaczyłam na wystawie księgarni w Braszowie:…
A Wy? Byliście kiedyś w Braszowie, czy Sinai? Jakie są Wasze odczucia :)?
Miłego weekendu!
piceberg.wordpress.com 